فردی به نام نجاشی شاعر برجسته ای بود ، وقتی که طرفداران معاویه بر ضد امام علی(ع) شعری می سرودند، نجاشی پاسخ دندان شکنی به آنها می داد و اشعار حماسی او در پیشرفت سپاه اسلام مؤثر بود.
ولی همین رزمنده عرصه فرهنگی و میدان حماسه ها ، زمانی که شیطان بر او چیره شد و لب به شراب زد و گناهش در دادگاه ثابت شد، حد شراب بر او جاری شد و امام به موقعیت اجتماعی و آبروی او توجهی نکرد. چرا که شاخصه حکومت علی (ع) اجرای عدالت بود، بدون تبعیض و پارتی بازی است.
افراد قبیله شاعر، اعتراض کردند و یکى از بزرگان قبیله، به نام طارق که شدیدا ناراحت به نظر می رسید به امام گفت: «ای على! با اجراى حد بر شاعر قبیله ما، سینه ما را مجروح ساختى و تفرقه در میان ما پدید آوردى. ما را به پیمودن راهى وادار کردى که مى دانیم پایان آن آتش است (یعنى جدایى از تو و پیوستن به معاویه).
امیر مؤمنان(ع) در پاسخ او، مسئله قانون گرایى را مطرح کرده و یاد آور شدند که همه باید در برابر اجرای قانون خدا سر تعظیم فرود آوریم و با مهربانی فرمودند: اى برادر ، نجاشى فردى است از مسلمانان که پرده حرمت یکى از محرمات الهى را پاره کرده، حد را بر او اجرا کردیم تا کفّاره گناهان او باشد.
منبع: بحارالانوار، ج 41 ص 29
نکته: امام اجرای دستور خدا را بالاتر از همه امور می دانستند، اگر قرار بود این فرد چون به نفع لشکریان امام، شعر سروده ، از خطایش بگذرند ، عدالت قربانی شده بود!
و اگر هر سال از گناه یک یا چند نفر از خواص چشم پوشی کنند، از اسلام چه می ماند؟
